Na een paar warme dagen met felle zon was het vandaag een prima dag voor tennis. Niet meer dat benauwde slome gevoel dat sommigen van ons dan krijgen. Nee, geen zon en een lekker fris windje. Vanaf 9.00 uur zaten Femke en Barbara opgewekt achter de wedstrijdtafel terwijl af en toe hun kinderen kwamen meekijken. Het toernooi was voor Fem & Babs en iedereen van de wedstrijdcommissie natuurlijk al veel eerder begonnen. Het toernooi was opgestart op het internet, het clubhuis was versierd en er hing een spandoek buiten de banen langs het fietspad zodat iedereen kon weten dat er wat gaande was hier op Heb Durf.
Na twee jaar Coronablues kunnen we weer.
Op baan 1 stond meteen een leuke partij: Maurits Latuperissa vs Neal Roos (HE 6). Beiden speelden graag diepe ballen naar de ander en dat leverde fraaie rallys op voor de toeschouwer. In de laatste game op de stand 5-4 voor Neal leek het erop dat Maurits langszij zou komen en de spanning erin zou houden. Maar op een dropshot van Neal kwam hij iets te laat bij de bal en in de laatste rally’s voerde Neal de druk op, kwam naar het net en scoorde met een fraaie onhoudbare volley het laatste punt (Neal wint 6-3 6-4). Mooier kan je een wedstrijd niet eindigen.
Een open toernooi is niet alleen tennis, het is ook ontmoetingen en uitwisselingen van tennissers met tennissers en hun aanhang. Dat maakt het tot iets feestelijks terwijl er ook serieuze debatjes plaatsvinden. Zo werd er gediscussieerd over het opgeven van de geblesseerde Nadal op Wimbledon. Was het niet sympathieker geweest als hij zijn tegenstander Taylor Fritz op matchpoint de hand had gereikt, zodat Taylor het in de halve finale tegen Kyrgios kon opnemen? In ieder geval was dat voor het publiek leuker geweest. Nu was er maar 1 halve finale. En zoals Johan Cruijff in ‘Mijn Verhaal’ laat weten: je moet met voetbal ook rekening houden met het publiek. Met tennis dus ook.
Peter Buwalda (8, 40+) leek bijna vergeefs naar Heb Durf te zijn gekomen. Zijn tegenstander Ton Langelaar was in geen velden of wegen te bekennen. Dat levert niet alleen Peter maar ook de wedstrijdleiding onrust op. Martijn Herfkens, één van de toernooileiders, zat achter de tafel en belde zich suf. Tot op heden is Ton’s ‘whereabouts’ onbekend. Schrijver dezes (Chris) die dit dramaatje volgde van achter de wedstrijdtafel bood aan om met Peter op baan 1 nog een balletje te slaan. Er stonden wel twee extremen tegenover elkaar: Peter speelt 1 jaar en Chris ruim 70 jaar. Beiden waren het er over eens dat tennis een ontzettend leuk spelletje is. Dan speelt leeftijd en ervaring geen rol van betekenis.
Ewald Arts is kritisch tav zijn spel, maar vandaag was hij dubbel blij: niet alleen had hij gewonnen van van Johnny de Boer (HE7 40+, 6-2, 6-2)… hij had een ontdekking gedaan. Kijkend op de buis naar Djockovic zag hij dat deze zijn voet evenwijdig aan de baseline plaatste voordat hij serveerde. Ewald deed dat voorheen met zijn voet loodrecht op de baseline. Hij veranderde zijn voetstand in deze partij tegen Johnny, die daar natuurlijk niets van wist. Het resultaat: het regende geen dubbelfouten meer! En ook hier citeer ik Cruijff: ‘je ziet het pas als je het door hebt’.
Zo was er voor elk wat wils op deze eerste dag van het Postcorona Landsmeer Open.
Straks, zondag 10 juli, zijn er genoeg leuke wedstrijden. En als je voor een mooi potje komt dan speelt Sander Colewijn straks om 11.45 uur tegen Marco de Vries. Sander is nummer 1 geplaatst in den HE 3.
Chris ter Brake
