Wederom waren de atmosferische omstandigheden gunstig voor een dagje tennis: een aangename temperatuur, af en toe een windvlaag, dat wel, en een weinig hinderlijk zon. Voor de sfeer op het tennispark maakt het ook uit: geen bibberende toeschouwers die van hun plek naar het clubhuis snellen om iets warms te nuttigen en bij te komen van de koudheid. Iedere belangstellende kon gaan en staan waar hij of zij wilde.

Zoals aangekondigd stond er vandaag een HE3 wedstrijd te gebeuren- de hoogste categorie van het Landsmeer Open en best hoog. Deze spelers hebben er veel tijd en moeite in gestopt om qua niveau te komen waar ze nu zijn en verdienen zeker de aandacht van schrijver dezes…. en misschien geldt dat ook voor de lezer dezes.

De toeschouwers konden vanmiddag in ieder geval genieten van een mooie partij op onze showcourt, baan 1, en kregen de handen vaker op elkaar.

Marco is hier op Heb Durf volgens mij begonnen op 12 jarige leeftijd en kon als vrij snel met zijn tennismaatjes mee die al langer op tennis zaten. Hij kwam bij de betere jeugd van Nederland terecht en had toen op Heb Durf weinig te zoeken, zoals dat betere spelers hier overkomt. Ze gaan naar sterkere clubs. Nu, zo’n kleine 40 jaar later, is hij alweer een aantal jaren terug op het oude honk en gaat steeds beter spelen. Marco speelde tegen Sander Collewijn. Nooit eerder gezien op onze banen.

Er ontspon zich een boeiend duel waarbij snel duidelijk werd dat je niet wist wie er ging winnen. Dat zijn de leukste wedstrijden. Marco speelt een degelijk spel waarbij hij zowel de dubbelhandige backhand als de enkelhandige slice backhand hanteert. Daarbij heeft hij een haarfijn gevoel voor de lob waar hij Sander meerdere malen mee verraste. Vooral indrukwekkend vond ik zijn service. Marco is een lange man maar met zijn service wordt hij nog langer en maakt met zijn topspin service een fraaie goed gecoördineerde beweging. Als je een goed voorbeeld zoekt kijk dan eens nauwkeurig naar die service van Marco…en…die servicebal die van zijn racket komt is voor Sander meteen een probleem want die komt behoorlijk hard, goed en diep geplaatst aan.

Sander, iets kleiner van stuk, moest het hebben van zijn variatie waarbij opviel dat vooral zijn dubbelhandige backhand hard en goed geplaatst kon doorkomen. Dat leverde Marco weer problemen op. Tevens had Sander een mooi uitgevoerde dropshot als extra wapen. Kortom, voldoende ingrediënten voor een boeiende partij. En dat werd het ook.

Allebei wonnen een set. In de derde set won Marco makkelijker zijn service terwijl Sander soms breekpunten moest wegwerken. Het momentum lag vaker bij Marco. Bij 5-4 voor Sander haperde het opeens bij Marco. Zijn opgooi was te laag, de veerkracht uit zijn benen was weg enz enz. In de wielrennerij heet dat hongerklop. Wetenschappers spreken overeen plotseling glycogeen tekort. Omdat te voorkomen zijn de bananen uitgevonden.

Had Marco daar nog aan gedacht? Je moet ook overal aan denken… Sander wint 7-6, 0-6 (!), 6-4. Maar…. Marco wint meer games! 16-13.

Misschien blijkt dit de mooiste partij in de HE3 te zijn geweest. Finales vallen vaker tegen. We zullen zien.

Dit was het voorweekend. Maandag 11 juli begint het toernooi officieel. De wedstrijdleiding verwacht een probleemloze week als het gaat om regen. En schrijver dezes houdt in de wandelgangen af en toe een pleidooi voor minder lange wedstrijden. Tennis op topniveau wordt steeds meer een kwestie van elkaar uitputten en steeds minder een kwestie van spelen. Dat voorbeeld hoeft de gewone tennisser niet per se te volgen. Maar daarover een andere keer meer.

Chris ter Brake.