Over de weersomstandigheden kunnen we tot nu toe  tevreden zijn. Incidenteel een licht buitje dat niet meteen noopt tot stoppen. En elke dag/avond toch weinig wind en een aangename temperatuur om te tennissen. Zo ook deze woensdagavond.

Er stonden 10 partijen op het programma en wederom zat Ewald Arts achter de wedstrijd tafel.
In de HD 3/4 trok de partij van  de jeugdige gebroeders Vincent & Maurits Evers (V&M) vs  Edward vd Loo & Camiel Oppenhuis het meeste publiek. V&M betraden in soortgelijke kleding de baan: witte broek en veelkleurig shirt. Heel fraai.
We kregen met harde, snelle slagenwisselingen zeker waar voor ons geld. Ik zag Vincent aan het einde van de tweede set een fraai uitgevoerde zgn ‘tweener’ (bal tussen de benen) slaan. Dat was de bal van de avond geweest als deze rakelings over het net gaande bal jammergenoeg niet een paar centimeter buiten de lijn was neergekomen.
Als je staat te kijken op het terras raak je vrij snel in gesprek en dat leidt af van het tennis, dus besloot deze verslaggever boven vanaf het balkon verder te genieten van deze wedstrijd. Wat daarboven vooral opviel waren de intercepies van Edward. Als een duveltje uit een doosje onderbrak hij met flitsende winnende volleys de crossralley tussen Camiel aan zijn kant en Vincent of Maurits aan de overkant. Het netspel van Edward was een lust voor het oog en hij kon de harde knallen van V&M met behendige reacties vaak pareren.
De supertiebreak  moest de beslissing brengen in deze spannende partij. Vincent en Maurits kwamen met goed spel op 7-5. Er werd bij het naderende einde iets voorzichtiger gespeeld van beide kanten en dat deden Camiel en Edward iets gecontroleerder en wellicht wat minder spectaculair. Zij winnen 6-3,4-6, 10-7.

Toen ik boven op het balkon naar de HD3/4 stond te kijken realiseerde ik me dat ik als voorzitter ooit betrokken was geweest bij de bouw van dit clubhuis dat in 1994 gereed kwam na heel wat vergaderingen, inspanningen, financiële schermutselingen en acties. We hadden toen het idee dat een soort opkamer een prima plek zou zijn voor de toernooitafel. Je kon dan van bovenaf in 1 oogopslag zien dat een wedstrijd ten einde was en de volgende partij sneller de baan opsturen. Dat idee is bij een idee gebleven. De opkamer is nu min of meer een bestuurskamer geworden.
Wat wel een goed idee van architect Jan Klomp van Heren 5 was, was om het dak wat meer te laten uit springen. Een ‘uitstekend’ dak in ‘Japanse stijl’ volgens Jan, die toen lid was van Heb Durf en met dit clubhuis ahw afstudeerde.
Want als het begint te regenen kunnen de toeschouwers op het terras heel gezellig schuilen onder het afdak. Nu nog steeds, 30 jaar later.

Chris ter Brake